​Op Vastgoedjournaal.nl legt Van de Noort uit hoe ondoordacht en schadelijk de nieuwe plannen van het Amsterdamse college zijn. Het is een knap staaltje creatieve retoriek waarmee het Amsterdamse college gewend is kritiek op haar beleid weg te wuiven. De formule is simpel: gebruik de woede over excessen op de Amsterdamse woningmarkt om zelf uit de wind te blijven. Zo ook weer met het nieuwe beleid voor woningdelen. Het College wil verkamering tegen gaan om overlast dóór studenten te verminderen, maar woedende studenten en starters keren zich massaal tegen de maatregelen van de wethouder. De reactie? “We willen jullie beschermen tégen verhuurders”. Juist ja.

Gefabriceerde doembeelden

Het college wil per wijk een quotum voor woningdelen invoeren omdat studenten slecht zouden zijn voor de openbare ruimte en overlast veroorzaken. Ook moet elke bewoner een eigen kamerhuurcontract krijgen, ook al huren de bewoners samen een woning. Hierdoor wordt woningdelen onmogelijk gemaakt. De maatregelen hebben dan ook minder te maken met het aanpakken van de echte problemen op de Amsterdamse woningmarkt dan met gefabriceerde doembeelden over woningbeleggers.

Stad verder op slot

Achter de gewraakte maatregelen gaat namelijk een ideologische agenda schuil: het beleid is alleen te begrijpen als je van mening bent dat elke euro die aan de woningmarkt “verdiend” wordt er één te veel is. Dat ook woningcorporaties stoppen met woningdelen vanwege de knellende nieuwe regels, en huidige huurders blij zijn met hun plekje in de stad maakt blijkbaar niet uit: verhuurders moeten koste wat kost de stad uit gewerkt. Het gevolg is een stad die nóg verder op slot raakt voor jonge woningzoekenden.

Excessen

Helaas zijn er excessen op de Amsterdamse woningmarkt, kijk alleen maar naar de ontwikkeling van koopprijzen. En helaas zijn er enkelen die menen optimaal te moeten profiteren van de huidige periode van enorme schaarste. Die schaarste leidt ook duidelijk tot grote problemen, met name voor middeninkomens. De bereikbaarheid van de stad wordt verder verslechterd doordat 10% tot 20% van de corporatiewoningen in Amsterdam illegaal wordt doorverhuurd.

U leest het goed: bijna 1 op de 5 corporatiewoningen in Amsterdam wordt niet bewoond door de rechtmatige huurder. Aangezien corporaties veruit de grootste woningeigenaren zijn in Amsterdam gaat het om tienduizenden woningen, die niet beschikbaar komen voor de mensen die ze het hardst nodig hebben.

Struisvogelpolitiek

In plaats van deze problemen aan te pakken, wijst het college als vanouds naar excessen door enkele malafide verhuurders waaraan de stad ten onder zou gaan. Dat het college de problemen zelf vergroot door nieuwbouw onmogelijk te maken en nu ook het slim delen van de bestaande woningen, wordt strak ontkend: “Door de gemeente komt er nooit iemand op straat te staan. Er zijn wel degelijk verhuurders die jongeren op straat zetten, en juist daarom willen we die jongeren een betere positie geven”.

Het is natúúrlijk de verhuurder die door de nieuwe gemeenteregels in de knel komt en gedwongen wordt daarnaar te handelen. Een “betere positie voor jongeren” dus, maar wel buiten Amsterdam. Het is een schoolboekvoorbeeld van struisvogelpolitiek. Door het nieuwe beleid moeten studentenhuizen die soms al decennialang bestaan gedwongen de deuren sluiten maar “door de gemeente komt er nooit iemand….”.

Schadelijk

Wethouder voor wonen Laurens Ivens zegt het niet zo erg te vinden “als er een paar verhuurders mee ophouden”. Zijn missie om verhuurders de stad uit te werken wijkt voor niets of niemand, ook niet voor woningzoekende studenten en starters.